Levensverhaal van George Ion, oprichter Galesu project

George is 29 jaar, is getrouwd en heeft twee kinderen. Zijn zoontje is 7 jaar oud en zijn dochter is 2,5 jaar oud en zij verwachten hun derde kindje. George heeft op zijn 7^de jaar ervoor gekozen om op straat te gaan leven. De situatie thuis was zo slecht dat hij van thuis weggelopen is. Totaal heeft hij 11 jaar op straat geleeft. Deze jaren van zijn leven kunnen alsvolgt getypeerd worden:

• Zijn eten was wat hij vond op straat en in de prullenbakken;
• Hij begon al op jonge leeftijd met stelen van eten uit magazijnen van supermarkten enz.;
• Zijn leven was eenzaam zonder familie en zonder liefde;
• Drugs gebruikte hij veel. Zijn leven hing van liegen aan elkaar;
• Als werk waste hij auto’s om toch een klein beetje inkomen te hebben. Dit was echter niet genoeg omdat hij drugs gebruikte;
• Hij heeft de eerste vier klassen van de lagere school gedaan en ging daarna niet meer naar school.

Op een dag waste hij een auto. Het wassen van de auto was gereed. Als beloning kreeg hij van de eigenaar een bijbel inplaats van geld. Hij pakte de bijbel aan en de man reed weg met zijn gewassen auto. S’avonds begon hij in de bijbel te lezen. Na een tijdje bijbellezen ging hij inzien hoe leeg zijn leven was. Geen school, geen geld en geen familie. Hij hoorde dat zijn ouders gescheiden waren en zijn moeder een nieuwe vriend had. De vriend van zijn moeder wilde zijn zusje gebruiken als prosituee om zo aan geld te komen. Hij was teleurgesteld in de situatie van zijn leven.

Door het lezen van de bijbel begon hij de liefde van God te verstaan, waardoor hij begon met bidden. Hij kreeg een relatie met God en leefde met Hem. Hij zie tegen God dat hij zijn leven aan Hem wilde geven.

Na 3 jaar strijd (intussen huurde hij een appartement) kwam hij bij een christelijke familie in Constanta (stad aan zwarte zee) terecht. Deze familie wilden hem bijbels onderwijs geven. In deze tijd begon hij ook weer met naar school gaan.

In 2004 trouwde hij met zijn vrouw die toen 17 jaar oud was. Eigenlijk hadden ze geen geld om te trouwen. Ze hadden erop gerekend dat het geld dat ze zouden krijgen genoeg zou zijn om alles te betalen. Na de bruiloft bleek dat er precies genoeg geld was gegeven om alles te betalen. Dit ervaarden zij als verhoring op hun gebed.

Na het trouwen verhuisde ze naar Oradea, wat aan de andere kant van Roemenië ligt om zo afstand te doen van hun oude (straat)leven. Zonder baan kwamen ze aan in Oradea. Na 1.5 maand had zijn vrouw een baan gevonden en moest George op sollicitatiegesprek. Hij had geen enkele werkervaring buiten auto’s wassen en moest op gesprek om een opleiding als kok te gaan doen om vervolgens als kok aan het werk te gaan. Er waren 60 andere sollicitanten op die ook uitgenodigd waren voor een gesprek. Op het moment dat hij binnenkwam was de eerste vraaag die gesteld werd ‘heb je ervaring als kok’? Zijn antwoord was nee. Direct na dit antwoord kreeg hij de mededeling dat hij weer kon vertrekken. Zonder enige toelichting ging hij weer terug naar het station om de trein naar huis te nemen. Terwijl hij op het station stond te wachten ging na 20 minuten zijn telefoon. De man van het sollicitatiegesprek belde hem op om mee te delen dat hij de volgende dag moest starten. Bij zijn baan werd hij goed voorzien van eten, wat integenstelling stond tot zijn leven in Zuid-Roemenië. Het leek erop dat het leven na het trouwen volledig positief veranderde.

Na 1.5 maand kwam het gevoel dat hij terug moest gaan naar Dobrogea (provincie waar hij vandaan kwam). Zijn christelijke vrienden adviseerden hem om dit niet te doen en in Oradea te blijven. Zij waren immers zo gezegend met het mooie leven dat ze daar opgebouwd hadden.

Iedere nacht om 1 uur werd George wakker met een diepe drang om terug te gaan naar Dobrogea. Het was moeilijk om een keuze te maken tussen blijven of terug gaan.

Op een avond werd hij gebeld door de pastor van Constanta met de vraag of hij als beveiliger wilde gaan werken bij de kerk (dependance van de kerk in Constanta) in Galesu. Op dit moment ervaarde hij dat dit Gods roeping was om terug te gaan. Dezelfde avond nog is hij samen met zijn vrouw terug gegaan.

Op 12 september 2004 s’nachts om 0:00 uur arriveren ze in Galesu bij de dependance van de kerk. Er stond een casco gebouw zonder ramen en deuren. Dit was de kerk waar hij als beveiliger moest werken. Na de spullen in het midden van het casco gezet te hebben starten ze beide met huilen en vroegen aan God wat dit voor doel had.

De volgende morgen ging ze naar het dorpje toe om te kijken hoe het dorpje eruit zag. Tijdens het passeren van een leegstaande stal zagen zijn 3 kinderen in de stal zitten in de leeftijd van 2,5 en 7 jaar. Deze kinderen waren gedump door hun ouders en zaten daar verlaten en alleen. Hij zag de situatie van deze kinderen en zag direct zijn jeugd als straatkind voor ogen. Dit was het antwoord van God op de vraag waarom zij terug moesten naar Dobrogea. God had hun geroepen om voor deze kinderen te gaan zorgen. Zij namen deze kinderen mee en nodigden daarnaast de kinderen (uit gezinnen die niets hebben) in het dorp uit om een warme maaltijd te komen eten. Vanaf dat moment kwamen er iedere dag 40 kinderen eten.

In totaal had hij € 40,- inkomsten om eten te kopen. Omdat dit niet genoeg was om iedere dag eten te geven werden dat kinderen iedere maandag, dinsdag en woensdag uitgenodigd. Zij zagen de dankbaarheid bij de kinderen en kregen hadden de droom om een kantine te bouwen zodat de kinderen droog konden zitten tijdens het eten.

Geld om iets te bouwen was er niet dus begonnen ze aan God te vragen of hij wegen wilde openen voor de bouw van de kantine. Geogica ging naar vrienden om geld te vragen. Hij vond alleen een vriend die 30 dollar per maand wilde geven. Om de kinderen toch eten te kunnen geven van dit kleine beetje geld kocht hij slachtafval en haalde hier de nog enigsinds eetbare stukjes ’vlees’ uit.

In deze tijd kwamen er mensen uit het dorp naar de kerk die inmiddels verder gebouwd was gefinancieerd door de kerk in Constanta. 2 mensen uit de kerk boden aan om mee te helpen met koken. In de zomer aten de kinderen buiten en in de winter konden ze gebruik maken van de kerk. De kerk groeide en er kwamen circa 40 mensen (kinderen, ouders en jongeren) naar de kerk waar George pastor is. Iedere dienst werd er gebeden om geld voor een kantine.

Op een dag stopten er een auto voor bij de kerk. Er stapten een Amerikaanse vrouw uit. Ze gaf George een hand en vroeg hem of zij mee kon eten. George zei dat het slachtafval was en zij dit dus niet kon eten. De vrouw bleef aandringen waardoor George haar uiteindelijk te eten gaf. Na de maaltijd ging de vrouw verderop in het gras zitten en begon te bidden. Zonder verder gesprek vertrok zij weer.

Na 6 maanden kwam deze Amerikaanse vrouw weer terug met geld om een kantine te kunnen bouwen. Dit was de verhoring op de vele gebeden van George en zijn gemeente. Gedurende de bouw van de kantine was de vrouw aanwezig. Na de afronding van de bouw is de vrouw vertrokken en hebben ze deze mevrouw niet meer ontmoet.

Na de bouw van de kantine kwam George met Vasile Pop van stichting Elpis in contact. Vasile ervaarde de ontmoeting met George als leiding van God. Nadat hij naar huis gegaan was bleef het project van Geogica door zijn hoofd spelen.

Na de bouw van de kantine ontstond als snel de behoefte voor uitbreiding van het gebouw. In Constata vond George Sergio die het geld gaf voor de uitbreiding van de kantine. Nadat deze bouw afgerond was starte George met een naschools programma voor de kinderen. Tijdens dit programma probeerde ze kinderen meer te leren en te helpen bij het doen van huiswerk (veel ouders kunnen niet lezen en/ of schrijven waardoor ze de kinderen niet kunnen helpen). Dit was 9 jaar nadat hij terug was gegaan naar Dobrogea. Inmiddels is de eerste generatie kinderen die hij geholpen heeft tussen de 16 en 18 jaar. Deze jongeren zijn tot geloof gekomen en helpen nu mee als vrijwilligers in het naschoolse programma. Hierin geven zij naast huiswerk begeleiding bijbels onderwijs aan de kinderen en krijgen de kinderen 3x per week een warme maaltijd. Deze jongeren hebben overdag een baan en zijn door hulp van George klaar voor de toekomst. 1 van de kinderen die hij opgevangen heeft studeert theologie en 1 meisje was de beste op de hoge school en studeerd nu aan de universiteit. Dit zijn de zegeningen van God die George mag ervaring in zijn leven.

Naast de hulp aan de kinderen willen ze ook bescherming en geborgenheid aan de kinderen geven. In het dorp komt veel incest voor waardoor kinderen beschadigd worden. Hier probeert George de kinderen in te begeleiden en een thuis te bieden. Ze willen functioneren als groot gezin in plaats van een opvangcentrum.

De reden waarom de kinderen niet elders opgevangen worden en de gezinnen vaak ook redelijk groot zijn is dat de ouders voor ieder kind kinderbijslag krijgen. In het dorp heeft praktisch niemand een douche. Daarom ontstond 4 jaar geleden de behoefte voor een gebouw waarin douches, toilets en een wasmachine aanwezig waren. Op een zaterdag zijn ze met de jongeren die in het programma meegedraaid hebben en nu als leraar voor de kinderen meedraaien gestart met het maken een een fundering.

Om geld te verzamelen gingen ze met de kinderen naar kerken om te zingen. De kerk doneerde een hiervoor een bedrag waardoor er weer een stukje gebouwed kon worden.

Door het contact dat Vasile met George had heeft hij ons uitgenodigd om het project van George te bezoeken. Na het bovenstaande verhaal gehoord te hebben waren wij zeer onder de indruk van zijn levensverhaal. De weg die God met hem gegaan is en gaat is wonderlijk, vaak moeilijk maar rijk gezegend. Wij ervaarde als groep dat het God is die ons daar gebracht heeft. S’avonds maakte wij het programma van de naschoolse opvang mee. De kinderen kregen bijbels onderwijs en een maaltijd. Wij hadden het toetje voor de kinderen gekocht wat goed in de smaak viel.

Het gebouw wat bestemd was voor de douches, toilet en wasmachine was nog niet gereed. Het geld was op en zij konden het niet afmaken. Daarnaast wordt het gebouw elektrisch verwarmd waardoor de rekening gigantisch hoog was. Wij mochten van hetgeen wij ontvangen hadden direct concrete hulp verlenen waaronder een hout gestookte CV wat veel elektrischiteit zal besparen. Wat er verder voor concrete hulp gegeven is kunt u hieronder vinden.

Verder bestaat de wens om nog een gebouw neer te zetten waarin 8 slaapplaatsen gemaakt kunnen worden. Wij hebben dit als project meegenomen en willen bekijken wat de mogelijkheden zijn om dit te sponsoren.

George en zijn gezin hebben een klein huisje dat gebouw is op grond wat zij van de gemeente gekregen hebben. Zoals al eerder aangegeven is zijn zoontje van 7 jaar blind. Toen het kindje geboren werd kon hij dit moeilijk accepteren en stelde God de vraag waarom? Na een moeilijk periode kon hij accepteren dat dit de weg van God was met zijn leven. Na 4 jaar werd hun dochtertje geboren.

Omdat zijn zoontje blind is gaat hij twee dagen in de week naar een speciale school in Constanta. Constanta ligt 40 km van Galesu. De kosten voor de brandstof zijn dus fors. Wij hebben voor 2013 toe mogen zeggen dat de brandstof door Basic Life Support betaald wordt.